TAQVÂ NEDİR?

Kelimenin etimolojik anlamı, kaviy veya vikâye kökünden, güçlü-kuvvetli olmak ve korumak, korunmak; baştaki t (ت), anlamı güçlendirme/k için; hakeme’den tahkim, hàlâ (خ)’den tahliye gibi.

Dinî anlamıyla : 1) Allah’ın emrettiği şeyleri yapma; nehyettiği şeyleri yapmama = Helâle-harama riâyet etme. 2) Dünyadan el-etek çekme, sadece “ibâdet yapmak”! için zühde kapanma. (Buradaki ibâdet, dar anlamdaki namaz, zikir, vb. Geniş anlamdaki ibâdet, tüm emir ve nehiylere riâyettir.) Züht, irade kontrolü için önemli ve değerlidir ama yeterli ve istenen/arzulanan bir durum değildir. Din, hayatı ıskalamaz. Taqvâ,  sadece zühd değildir, belki, hayatın zorluklarına karşı “uyanık, diri, kaviyy/sıkı ve kararlı” bir tavır takınmaktır; bunun için de Allah’tan “takviye” almaktır.

Muttaqî, bu hâlin sahibi olan, Rabbinin emir ve yasaklarına karşı çoook hassas davranan, O’na sorumluluğunda gevşeklik göstermeyen, O’nun korumasına (vikâye) güvenen (Mü’min), O’ndan destek (= takviye) alan kişi demektir. Muttaqî, aynı zamanda yaptığı işi güzel yapan kişidir = Muhsin’dir.

Beden elbisesi, nasıl bedeni güzel gösterirse, libâs-üt taqvâ = taqvâ elbisesi (7/26.) de ruhu (özü) güzel gösterir; bu elbise ile “örtünen”, güzel konuşur, güzel davranır, güzel ahlâklı olur. Örtünen dediğime bakmayın, o, “tam taqvâlı olursa” olursa, onun içi de dışı da güzel olur, özü-sözü bir olur. 

Taqvâ, güzel ahlâktır. Ahlâkın başı Allah “korkusudur.”!. Bu korku, sakınma, dikkatli ve hassas davranmadır; kişiyi hayasızlıktan (= ahlâksızlıktan) ve her türlü haksızlıktan (= zulüm ve adâletsizlikten) korur.

Taqvâ, çağın “özgürlük çılgınlığının, azgınlığının, ölümcül hastalığının, kural tanımazlığının” panzehiridir.