SÂKİN!...

Bir önceki Suç ve Günah yazımda Rabbimizi “dışarıda göremediğimiz”! için ve O bize bizden daha yakın olduğu için, ‘vicdanı Rab olarak’ aldım!. dememe itiraz geldi, bu yazı o itirazlara cevap.

Vicdan, insanın içinde bulunan ve insanı Rabbine bağlayan bir yeti, bir melekedir. Kişide o yeti (meleke) aktif değilse, Rable bağ/lantı kurulamaz. Bi başka deyişle vicdan bulunamazsa, Rab bulunamaz; vicdan körse, Rab “görülemez”!...

Vicdan körse, Rab, ne içerde ne de dışardadır.

Vicdan aktifse, Rab, hem içerde hem de dışardadır.

Vicdan, kişiyi Rabbine bağlayan bağdır.

Rabbi içerde arayanların ve ‘bulanların’ (!), kişi sayısı kadar rableri olur. Bunlar, kişisel gelişimciler, humanistler, Budistler, Hinduistlerdir. (yoga, meditasyon)...

Vicdan uyanık (aktif) değilse, 'dışardaki Rabbi' bulamaz; Rab, uyanık vicdanla aranır (ve bulunur). Uyanık vicdanlı insan, olaylar karşısında sâkin olur, şöyle bir durur, olup-biteni muhakeme eder, olayların sebebini-sonucunu düşünür...

İnsanı insan yapan, onun olaylar karşısındaki tavrıdır. Kişi/lik, kişinin davranışların/ın toplamıdır.

Rab, kişi ile kalbi arasına girer = “yehûlu beynel mer’i ve kalbih”. Vicdan ne kadar temiz ve aktifse, kişide ‘Rabbin Gücü’ o kadar etkili olur.

Sükûnet = Sekînet, Rabbe 'doğru bağlanıştır'. O, Mü’minlerin kalbine sekînet (sükûnet) indirir. (48/4 ve 18. 9/26.)

Modern yaşam, bu sekînete düşmandır, stress (kaygı) üretir. Günde (15-30 dakikalık) beş vakit kılınan namaz, bize bu sekîneti (sükûneti) geri verir; vicdanlarımızı uyarmaya ve temizlemeye yardım eder.

Namaz, davranışlarımıza yansımıyor ve vicdanımıza etki etmiyorsa, sadece bir ritüelden ibarettir.