KELİMELER

Kelimeler, neyi gösterirler?!.

Hakikati mi?!.

Hakikat, kelimelerde mi?!.

Hem evet, hem hayır.

Evetse,

Kelimeler içimizde. O zaman hakikat de içimizde. Bizde.

Hayırsa,

Hakikat dışımızda. Hakikati bize birileri dışardan “enjekte” ediyor; Kitâb (= Kur'ân) bize dışımızdan sesleniyor. Hakikati birilerinden (kitaplardan) duyuyor ve okuyoruz.

Kişi, hem iç sesini hem dış sesleri dinlemeli (okumalı)!.

Hakikat, hem içeride hem dışarıda, her yerde.

Hakikat, Hakk.

Her yerdeki şeyleri ve sesleri Hakk’ın Sesi (yaratması) olarak okur, ve onların O’nunla irtibatını kurarsak, onlar bizi Hakikate = Hakk’a götürürler.

Kelimeler bizi Hakk’a, Hakikate çağırıyorlar!.

“... lâ tebdîle li kelimâtillah... = Allah’ın kelimelerinde herhangi bir değişme olmaz.” (10/64.)

Yahudiler, tağutlar ve putlar = şeytanlar (= sözlerinde durmayanlar = hâinler), Allah’ın kelimelerinin konuldukları yerleri (= ân mevâdııhî, gerçek anlamlarını) değiştirmeye kalkıyorlar. (Bknz. 5/13.)

Kelimelere Hakk’ı ve Hakikati Allah koymuş ve onlara âyet = işaret demiştir.

Âyet, Hakk’a ve Hakikate işaret eden (işaret) demektir.