OKUMA-YAZMA veya OKUR-YAZARLIK

Okuma-yazmayı ilkokulda öğreniriz ama bu okuma-yazma, harfleri ve sesleri tanımadır. Esas okuma-yazma, okuduğumuzu anlama ve düşündüğümüzü kâğıda (= hayata) aktarmadır.

Kâinat, Allah’ın fiili ile (bizzat!) yazdığı; Kitâb (= Kur'ân), Allah’ın Arapça kelâm ile “yazdırdığıdır.” = Kelâmullah.

...

İnsan da okur-yazar. İnsanın okuması ve yazması da kâinatla/kâinatta ve kağıtla/kağıttadır. (veya elektroniktir.) Bu okuma-yazma, kâinata ve Kitâb’a uygun olabilir de olmayabilir de. Eğer bu (= okuma-yazma) ‘iki K/kitab’a’ da uygun olursa, doğru bir okuma-yazma; olmazsa, yanlış bir okuma-yazma olur.

Okuma-yazmayı öğrenme ve sürdürme, önce insanın kendi isteği iledir; insan bu istekte samimî veya ihlâslı olursa, bu (= okuma-yazma) ondan (geri) alınabilir.

...

İlk emir, Oku!’dur (= iqra!); ama ortada henüz okunacak (= satırlara yazılmış = mestûr) bir kitap yoktur. O ân/zaman (!), okunacak olan (= bu emrin nesnesi) kâinattır. Esasen, ‘Tamamlanmış Kitâb’ (= Kur'ân), Allah’ın yarattığı (= fiilen yazdığı) kitap olan kâinatın “doğru oku(n)masıdır.”!.

Yazma, düşünmeyi/düşünceyi yapma, somutlaştırma, hayata veya kağıda geçirmedir.

Okuma, düşünülenleri ve “yapılanları = yaratılanları” görerek anlamadır.

Kâinat da kitap da, birer “yapıttır.”!.

...

Karae fiili türevleri ile, Kur'ân’da 87 kez geçer. Ben bu kısa yazıda, Kıyamet Sûresinin 17, 18 (ve 19). âyetlerinde geçen (= “inne aleynâ cem’ahû ve Kur'ân’ehû; feizâ kar’anâhu fettebi’ Kur'ân’ehû.”) “okumalara” değineceğim.

İrâdî okuma (ve yazma), samimî ve ihlâslı olursa, ‘belli bir süre sonra’! kişinin elinden alınır, demiştim. İşte beni bu kanaate bu âyetler sürükledi.

16. âyet, “telâşa kapılma”! diyor. 17. âyet, "Onu (Senin zihninde/kalbinde/idrakinde) Biz toplayacağız = toparlayacağız; Onu Sana (artık!) Biz okuyacağız!." diyor. 

Sen okumayacaksın!. Biz okuyacağız!.

“Biz Onu Sana okuduğumuzda, Sen O Okuyuşa tâbî ol!.” (18. âyet)

"Sonra Onu açıklamak (= beyan etmek) kesinlikle Biz’e aittir." (19. âyet)

...

Bence, kişi bu hâle gelmeden, “gerçek bir okur-yazar” olamaz ve okuduğunu anlayamaz.

Böyle bir hâl, okuma-yazmada ihlâs ve samimiyet sahibi olmayan herkese (de) nasip olmaz; onlar, bilmeden ve anlamadan okur-yazarlar.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İHÂNET

İhânet : Verilen sözde durmamak. Arkadan vurmak. Vefâsız davranmak. Aldatmak. Hâinlik etmek... Ticarette. Siyasette. İnsanî ilişkilerde. Evlilikte ve Dinde... Dindeki ihânet, bütün alanları kapsar. Din, ticarette de siyasette de insanî ilişkilerde de hâinliği sevmez, istemez, hoş görmez. Mü’min, hiç kimseye (elinden geldiği, gücünün yettiği müddetçe) hâinlik (ihânet) etmez. Ederse, kendini (hâşâ)! Allah’a ihânet etmiş sayar. “Ey İman edenler! Allah’a ve Rasûlüne ihânet etmeyin = lâ tehūnû-Allaha ver Rasûl); (böyle yaparsanız), bile bile size verilen emânetlere de hâinlik etmiş olursunuz.” (8/27.) Çünkü Allah da Rasûlü de hâinleri sevmez. Çünkü Allah da Rasûlü de kimseye hâinlik etmez; O’nlar da Mü’min’dir, (Biri, El-Mü’min) Güvenilir’dir. Mü’min, Mü’min’e (El-Mü’min’e) güvenir = ihânet etmez. Mü’min, mü’mine ihânet etmez; ederse, hemen telâfî eder, özür (af) diler. Aslında mü’min, hiç kimseye ihânet etmez; ederse, rahat etmez, edemez. O, güvenilir biridir. Öyle olduğu için, El-Mü'm
Devamı

KELİME/KELÂM & KAVL/SÖZ

Kelime, harflerden oluşan anlamlı bütün, sözcük; kelm, yara, kesik. Kelâm, kelimelerin anlamlı ifâdeye, cümleye dönüşmesi. Kavl, ifâde, konuşma, beyân/beyânât, söz. Harflerin tek başına bir anlamı yoktur; onları en az iki kişi bir araya getirerek bir  anlam verir. O ile L, bir araya gelerek OL ve LO! olur. OL, anlamlı iken; LO, argoda seslenme demektir. ÖL ve LÖ de benzerdir. OLUŞ, ÖLÜŞ, ÖLÜM, LÖK  KÖK gibi... kelimeler, bir gramer düzeni içinde ve belli bir toplumsal oydaşma/konsessüs ile, dildeki (ve cümlerdeki) anlamlarına, yerlerine kavuşurlar. Mevcut oydaşma/konsessüs bozulur da yeni bir oydaşma/konsessüse karar verilirse; bu, yeni bir dil demek olur; dillerin farklılığı bunu gösterir. Kelâm = kelimeler, bir tür paroller/parolalardır. İlâhî kelâm, ilk etapta Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parola; sonra da biz insanlar arasındaki paroladır. Bizler, Allah ile Elçi (Elçiler = Cebrâil ve Peygamber) arasındaki parole/parolayı bilemeyiz, çözemeyiz, bu
Devamı

HADİS & SÜNNET

Hadis kelimesinin etimolojik kökü HDS (= حدث). Yaşanan olay, hâdise ve o olayın haberini vermek, demek. Sünnet kelimesinin etimolojik kökü ise, SNN veya (= سنة/ سن). Kanun, yasa, gelenek, cârî = yüyürlükteki uygulama demek. Her iki kelime de Efendimize nisbet edildiğinde, Hadis, Efendimizin yaşadığı olaylar karşısındaki tepkisine (= açıklamalarına); Sünnet ise uygulamalarına karşılık gelir; her ikisi de bağlayıcıdır. Hadis kelimesi Kur'ân’da, “hadîs-i Mûsâ, ahsen-ül hadîs, hadîs-ül cünûd, hâze-l hadîs” ve emir kalıbında (= fehaddis = anlat!) şeklinde kullanılır. Sünnet kelimesi ise, sünen ve sünnetullah şeklinde geçer. Hadisi daha çok “teorik ve söz”; Sünneti de daha çok “uygulama ve amel” şeklinde anlamak da mümkündür. Elbette Kur'ân, Efendimizin hayatı ile hayat bulmuştur. Efendimiz, Kur'ân’ı hem konuşarak açıklamış, hem de uygulayarak = yaşayarak hayat/ın/a aktarmıştır. Efendimizin yaşantısından önce, Ona Kur'ân inmeden önce de (cahiliyede de, daha önce de) yaşayan b
Devamı